Her hayat bir piyestir, kendi metnini izler,
Gönül bazen sevdanın peşinde bazen gücün...
Ölüm bu tiyatroda gerçekliğini gizler,
Çanlar çalınca ne güç kurtaracak ne de ün!
Ne ıstırap ne de ses... Verilecek son nefes,
Arınacak varlığın nefsinin tortusundan.
Açılacak teninde şekle bürünen kafes,
Hiçbir iz kalmayacak şu dünya arzusundan.
O ölüm ki hakikat kavramında tek misal,
Ondan gayrı her gerçek akıllara müphemdir.
Nefse derin bir azap, aşıklaraysa visal,
Var olmanın açtığı yaralara merhemdir.
Ölüm bir son, başlangıç, gerçeğe uyanıştır,
Fikrin önünde perde, düşünceyi tıkayan.
İnsanlığı kutsayan ilahi arınıştır,
Şu çürümüş ruhların kirlerini yıkayan.
Karanlığın içinde ben senin izindeyim,
Meleklerin açtığı yolu emekliyorum.
Hayallere sığmayan düşlerin peşindeyim,
Uzanıp ruhuma gel demeni bekliyorum.
2 Kasım 2012-Elbistan, Umut Salih TİRYAKİOĞLU
